Adwent
Adwent rozpoczyna w Kościele Rok Liturgiczny. Termin „adwent" pochodzi z języka łacińskiego (adventus) i oznacza czas radosnego oczekiwania na przyjście Pana. W starożytnym Rzymie słowem "adventus" nazywano oficjalny przyjazd, odwiedziny dygnitarza państwowego po objęciu urzędu czy też coroczne przybywanie bóstwa do świątyni. Oczekiwanie to ma podwójny charakter. Wspominając pierwsze przyjście Chrystusa, które dokonało się Dwa tysiące lat temu – kierujemy nasze myśli i dusze ku oczekiwaniu Jego powtórnego przyjścia na „końcu czasów". Szaty liturgiczne w tym okresie, zgodnie z dawną tradycją pokutną Adwentu mają kolor fioletowy. Podczas Mszy św. (poza roratami) nie śpiewa się „Chwała na wysokości Bogu".
Do VI wieku Adwent trwał 40 dni (podobnie jak Wielki Post) i rozpoczynał się od wspomnienia św. Marcina (11.11.). W tym czasie Adwent był również czasem pokuty, podczas którego obowiązywał zakaz zabaw a nawet prowadzenia wojen. Obecnie Adwent trwa przez cztery niedziele poprzedzające Boże Narodzenie i w zależności od tego, w jaki dzień tygodnia przypada 25 grudnia, może się on rozpoczynać w dniach od 27.11 do 3.12.
Adwent jest czasem, który ma pomóc człowiekowi przygotować się na przyjście Pana, dlatego też powinien być czasem wyciszenia. I chociaż w świetle obecnych przepisów liturgicznych pójście na zabawę czy dyskotekę w Adwencie nie jest grzechem, to jednak rezygnacja z takich rozrywek połączona z dodatkowymi wyrzeczeniami w formie abstynencji alkoholowej, ograniczenia czasu oglądania telewizji czy używania komputera, pozwala bardziej skupić się na przeżywaniu tajemnicy świąt Bożego Narodzenia i oczekiwania na powtórne jego przyjście w chwale. Chrystus przyszedł i Chrystus powróci. Chrystus jest stale obecny pośród nas i nieustannie przychodzi do swojego ludu.
Myśl liturgii okresu adwentowego skierowana jest najpierw na, powtórne przyjście Mesjasza i Jego eschatologicznego Królestwa czyli Paruzję, co wyrażają zarówno teksty mszalne jak i czytania pierwszego okresu Adwentu - do 16 grudnia. Przemawia wtedy głównie prorok czasów mesjańskich Izajasz; Ewangelie zaś ukazują nam, jak Chrystus Pan zapoczątkował czas mesjański na ziemi. Eschatologiczny wymiar pierwszej części Adwentu jest kontynuacją ostatnich tygodni okresu zwykłego w ciągu roku kościelnego. Rocznica poświecenia kościoła, uroczystość Wszystkich Świętych, wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych, uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata i pierwsza część Adwentu - stanowią treściowo jedną całość, która powinna być wykorzystana w pracy duszpasterskiej dla przedstawienia pełnej wizji kresu obecnego etapu historii zbawienia.
Druga cześć Adwentu czyli od 17 do 24 grudnia, stanowi bezpośrednie przygotowanie do świętowania Narodzenia Pańskiego. Główną postacią tej części Adwentu jest Jan Chrzciciel, który „przygotowuje drogę na pustyni" przez wzywanie nas do wewnętrznej przemiany, pokuty i odrodzenia.
Pomiędzy adwentem w znaczeniu historycznym, a adwentem eschatologicznym, dokonuje się osobiste spotkanie Chrystusa przez człowieka, szczególnie poprzez Jego przyjście do każdego chrześcijanina w sakramentach świętych. Ta właśnie aktualność adwentu Pana w życiu każdego chrześcijanina powinna stać się myślą przewodnią pracy duszpasterskiej całego Kościoła. Jest to szczególny okres, kiedy każdy z nas powinien zadać sobie pytanie o własną, osobistą gotowość na przyjście Pana. I tak, jak każde przygotowanie na jakieś wielkie wydarzenie w naszym osobistym życiu jest przepojone radością oczekiwania, tak samo nasz duchowy wysiłek podejmowany w tym okresie powinien być przepełniony radością.
W liturgii całego Adwentu szczególne miejsce zajmuje Najświętsza Maryja Panna, która dla nas wszystkich jest przykładem radosnego i pełnego zaufania wobec Boga i Jego planów oczekiwania.
Ważnym symbolem liturgicznym okresu adwentu jest światło. Chrystus przychodząc do całej ludzkości przynosi im światło swojej nauki, sam będąc światłością świata. Światło więc wyrażane poprzez świece roratnie i lampiony adwentowe jest niezwykle ważnym elementem zarówno w liturgii sprawowanej w kościele, jak i w liturgii domowej.
Tak rozumiany Adwent, jako czas radosnego oczekiwania na przyjście Pana domaga się lepszego zharmonizowania treści nabożeństw, a także śpiewów z liturgią mszalną. Dlatego należy zgodnie z liturgią podjąć następujące działania:
W pierwszej części Adwentu zaakcentować prawdę o Paruzji;
Przedstawić poprzez niedzielne i codzienne homilie, nauki rekolekcyjne, nabożeństwa Słowa Bożego całościową wizję Bożego planu zbawienia, zarówno w aspekcie ogólnym jak i indywidualnym;
Prawdy te powiązać z tematyką maryjną, której nie można ograniczać tylko do prawdy o Niepokalanym Poczęciu NMP (w związku z uroczystością 8 XII) lecz ukazać niezwykłą rolę Maryi w tajemnicy życia Chrystusa i całego Kościoła;
Okres od 17 do 24 grudnia wykorzystać jako bezpośrednie przygotowanie całej wspólnoty do właściwego przeżycia tajemnicy Narodzenia Pańskiego;
Ukazać piękno śpiewów adwentowych – zarówno tych tradycyjnych jak i nowych, zwłaszcza psalmów mesjańskich;
Poprzez organizowanie w parafii adwentowych nabożeństw biblijnych dopomóc wiernym we właściwym przeżyciu tego okresu liturgicznego.
Zachęcić do przeżywania adwentu szczególnie w środowisku rodzinnym poprzez kultywowanie tradycji adwentowych (wieniec adwentowy, roraty, wspólne czytanie Pisma Świętego).
Z okresem Adwentu związane są również bardzo bogate tradycje i obyczaje domowe, które mają głęboką wymowę symboliczną, np. wieniec adwentowy, św. Mikołaj, kalendarz adwentowy itp. Wiele z tych zwyczajów uległo jednak zeświecczeniu i pozbawiono je głębszych treści teologicznych. Głęboką więc troską duszpasterską powinno być uratowanie ich przed całkowitym zatraceniem ich religijnego znaczenia.